Termin urlopu wypoczynkowego zawsze musi być uzgodniony między pracodawcą i pracownikiem. Zgodnie z art. 163 par. 1 k. p. urlop wypoczynkowy powinien być udzielany zgodnie z planem ustalonym przez pracodawcę, przy uwzględnieniu wniosków urlopowych pracowników, o ile zaproponowane przez nich terminy wykorzystania urlopu nie będą powodować zakłóceń toku pracy. W takim planie należy uwzględnić dwutygodniowy wypoczynek każdego pracownika, czyli taką część urlopu, która obejmuje co najmniej 14 nieprzerwanych dni kalendarzowych wypoczynku. W planie nie można uwzględniać urlopu na żądanie, ponieważ o terminie jego wykorzystania decyduje jednostronnie pracownik.
Plan urlopów może zostać zmieniony na wniosek pracownika umotywowany ważnymi przyczynami lub z uwagi na szczególne potrzeby pracodawcy (jeżeli nieobecność pracownika spowodowałaby poważne zakłócenia w toku pracy). Zmiany w planie urlopów powinny być zakomunikowane pracownikom w ten sam sposób, w jaki poinformowano ich o ustaleniu planu.
Pracodawcy nie mają obowiązku przygotowywania planu urlopu, jeśli w ich firmie nie działa zakładowa organizacja związkowa lub jeśli taka organizacja wyrazi zgodę na odstąpienie przez pracodawcę od obowiązku sporządzania planu urlopów. W przedsiębiorstwach, w których nie ma przygotowanego planu urlopów, proponowany przez pracownika termin wypoczynku wymaga każdorazowo zgody osoby uprawnionej przez pracodawcę do udzielania urlopów.
Pracodawca nie ma obowiązku uwzględniać każdego wniosku pracownika o udzielenie urlopu wypoczynkowego we wskazanym przez niego terminie, nie musi też uzasadniać swojej odmowy. Przełożony musi jednak zawsze udzielić urlopu w określonym we wniosku terminie: pracownicom występujących o udzielenie urlopu wypoczynkowego bezpośrednio po urlopie macierzyńskim, pracownikom (ojcom wychowującym dziecko), którzy korzystają z urlopu macierzyńskiego, oraz młodocianym uczęszczającym do szkół, którzy występują z wnioskiem o udzielenie urlopu podczas ferii szkolnych.
ES
(AS)